18 juli 2012

Vier vriendinnen willen op kamers


Ingrid, Ilse, Tineke en Femke zijn vier vriendinnen, die in Amsterdam gaan studeren en een kamer zoeken. Of ze al geslaagd zijn voor hun eindexamen wordt niet vermeld. En ook over de toekomstige studies aan de universiteit wordt niets vermeld. Wel, dat ze samen in een huis willen gaan wonen. En dat het vinden van vier kamers in een huis in Amsterdam niet meevalt. De eigenaar van een koffieshop – waar toen nog gewoon koffie verkocht werd – helpt hen aan een oud herenhuis. Omdat er nog veel aan gedaan moeten worden, kunnen ze het voor een appel en een ei huren.

De broer van Femke hoort van het plan en verklaart ze voor gek. Zijn vriend, Hans, zou ze wel willen komen helpen met schilderen, maar moet trainen voor de vierdaagse van Nijmegen, die hij van plan is te gaan lopen. Het brengt Femke op het idee, met haar vriendinnen ook aan de grote wandeltocht te gaan doen, bij wijze van weddenschap. Lopen ze hem uit, dan knappen Bart, Hans en zijn vrienden de etage op. De weddenschap wordt aangenomen. 

Hiermee begint het eigenlijke verhaal pas. De vier vriendinnen gaan oefenen voor de vierdaagse. Tijdens een zo’n wandeling moeten ze bij noodweer schuilen bij de familie Beentjes. Zoon Tom blijkt student medicijnen en biedt aan, zich op te werpen als verzorger van de wandelaars. Iets wat hij zeer letterlijk op blijkt te nemen: hij arriveert in Nijmegen met een fietskarretje met sirene, die een vriend van hem ‘uit een oude ambulance heeft gehaald’ en die hij met een dynamo aan weet te drijven. Bekeurd wordt hij er nergens mee, mensen schrikken alleen maar als hij er mee langs komt. 

Wat volgt is een zeer waarheidsgetrouwe beschrijving van de Nijmeegse Vierdaagse en de aanloop er naar toe. Anouk van Arnhem heeft zelf in die buurt gewoond, weet ik. En zelf woon ik er nog. Iets wat een meisje in de Randstad voor waar aannam, terwijl ze het las, lees ik nu als een heleboel inderdaad-momenten: de Vierdaagse camping op Heumensoord, die je met een speciale extra het  Goffertstadion, op het ‘normaal als voetbalveld in gebruik zijnde’ grasveld. Klopt ook. De Goffert is het stadion van NEC. Het inschrijven voor de Vierdaagse, moet je nog altijd op de Wedren doen. Het vuurwerk op de Waalburg, dat ‘De Waal in Vlammen’ werd genoemd.

Er wordt op de eerste dag gelopen door Bemmel, ‘een dorpje bij Nijmegen’ klopt ook. En daar in de buurt liggen, jawel, Elst, Oosterhout en Slijk Ewijk. De tweede dag van is die van Wijchen. De derde dag kent de Zeven Heuvelenweg. Berg en Dal en Groesbeek komen voorbij. Op de vierde dag gaan ze via de Scheidingsweg in Mook.  Er zijn blaren, er is spierpijn, ze kunnen amper meer lopen, maar gaan ten slotte toch allemaal bij de ook al bestaande  Sint Annastraat op vrijdag de finish over. Eigenlijk ontbreken alleen de traditionele gladiolen bij aankomst. Dat zijn, in dit geval, emmers verf en kwasten. En het afsluitende Blarenbal slaan ze, met een zwaar geblesseerde Femke, maar over. 

Helemaal alles door de jongens laten schilderen blijkt niet te gebeuren. De meisjes helpen zelf mee. En de vader van Femke, die aannemer is, heeft ook zijn handen niet in zijn zakken gehouden, zo vertelt hij op een etentje in het ook al bestaande Nijmeegse Belvédère restaurant. 

Het verhaal eindigt met een mooi ingerichte verdieping in Amsterdam. Tom heeft zijn liefde aan Femke verklaard en de Engelse Barry, die ze tijdens het lopen hebben leren kennen, aan Tineke. Hoe het met haar gehavende voet afgelopen is, wordt niet meer verteld. Er zijn nog wel plannen voor een weerzien  geweest. Met zijn allen op Interrail. Het komt in het verhaal even ter sprake. Misschien had Anouk daadwerkelijk al een vervolg in gedachten. Maar dat is nooit verschenen.

Interrail bestaat intussen al lang niet meer. Het Blarenbal werd tot een tien dagen durende Nijmeegse Zomerfeesten, die met wandelen niets meer te maken hebben. De Vlaggenparade is afgeschaft, de Waal in Vlammen gaat dit jaar wegens omstandigheden ook niet door. En er rijdt nog wel een bus naar de camping op Heumensoord, maar ook die is al lang zo druk niet mee.
Mooi tijdsbeeld, dus, dit verhaal. Van nog niet eens zo lang geleden.

08 juli 2012

Eens gebeurt het, Samantha!

Nou, dacht ik, toen ik Eens gebeurt het, Samantha! voor het eerst uitgelezen had. Er gebeurt helemaal niets. Wat zou er moeten gebeuren? Ik bewaarde het boekje nog een poos, om het ten slotte weg te gooien, omdat ik er niets aan vond. Inmiddels dik twintig jaar verder, het toch maar weer gescoord op een kofferbakmarkt. Voor de verzameling. En het opnieuw gelezen. Ja, wat er gebeurt, is dat Samantha uiteindelijk toch voor de bijl gaat en verliefd wordt. Ze is dan 'al' negentien en tot die tijd meer een jongen dan een meisje geweest, al heeft ze dan lang haar en ziet ze er verder ook heel vrouwelijk uit.

Die Jolanda Glas, zou dat ook een pseudoniem van Helen Taselaar zijn? Ik heb het nog nagezocht en er niets over teruggevonden. In ieder geval heeft de schrijfster de verhalen van haar collega heel  goed gelezen. Het stramien is bijna hetzelfde.

Samantha heeft na haar HAVO diploma een eenjarige opleiding tot secretaresse gevolgd. En daarna de baan van haar leven gekregen, zoals ze dat zelf noemt. Directiesecretaresse van de hoofdredacteur van een popblad. Dat is ze nu een jaar. Een directiesecretaresse van achttien dus. En als was dat nog niet mooi genoeg, Sam blijkt ook over een vaardige pen te beschikken en na een interne sollicitatie wordt ze ook nog eens redacteur. Nee, het is geen kwestie van teksten redigeren, maar van echt interviewen, van bekende artiesten. Uiteraard. Je zou toch bijna gaan denken, dat de wereld echt zo in elkaar zat.

Haar familie bestaat uit vader, moeder en drie broers. De oudste broer Lucien, is negenentwintig, getrouwd en twee kinderen en eigenaar van een manege. Als Picadero. Dan volgt de tweeling Richard en Patrick, die altijd met elkaar optrokken en met twee vriendinnen zijn getrouwd, die ook nog eens tegelijk zwanger blijken te zijn. En ten slotte broer Rudy, die zich met buurmeisje Denise gaat verloven. Denise is tevens een vriendin van Sam en heeft een broer, Hans, die weer bevriend is met Rudy en iets in Sam ziet. Broer en zus met broer en zus, dat is het stramien van het verhaal van Michelle. Twee broers met twee vriendinnen, dat ging zelfs Helen Taselaar nog te ver. Wel gaat Samantha voor een mooi stel kleren op pad. Ze wil er eens echt mooi uit zien. Net als Mandy.

Samantha is dol op zeilen, en tevens goed bevriend met een paar oudere mensen, die vlak bij de kade wonen. Dat is het verhaal van Ellen. Een er van, die ze opa Minkema noemt, heeft een kleinzoon, Marcel Swinkels. Dat wordt uiteindelijk de vriend van Samantha, maar dan moet eerst zijn vervelende verloofde nog uit beeld zijn. Dat is zo'n beetje het stramien van álle verhalen van Helen Taselaar. Marcel woont alleen en heeft een hond. Net zoals John van Paula. Natuurlijk raakt de verloofde uit beeld en krijgen Marcel en Sam elkaar. En om het verhaal nog een beetje smeuïger te maken, raakt Sam ook nog eens goed bevriend met 'de bekendste Nederlandse artiest van dit moment' Jim Douglas. Die alleen in dit verhaal bestaat, maar als soortgelijk gegeven in veel Kluitmannetjes voorkomt. Bij Suzanne, bij Julia, bij Roanna. Om er maar eens een paar te noemen.

Misschien heb ik het verhaal daarom uiteindelijk wel weggegooid. Dit zat wel heel onrealistisch in elkaar, allemaal. Dat vond ik al, toen ik zelf de leeftijd van die boekjes had. Een leuke baan en een vriend, dat is al mooi genoeg. Daar hoefde die pop artiest toch niet zo nodig ook nog bij, of die promotie. Het ontbrak er nog maar aan, dat Sam ook nog een verhaal schreef, dat uitgegeven gaat worden. Ditmaal zal ik het boekje bewaren, voor de al eerder genoemde verzameling. Maar lezen zal ik het niet meer. Je moet je er ten slotte ook nog wel een beetje bij thuis voelen.

03 juli 2012

Ik richt mijn huis in

Fantastisch om in een gezellig gemeubileerd huis te wonen! Goed wonen bevordert de harmonie en het geluk in het gezin. Meneer en mevrouw Flash geven thans het woord aan een kundig binnenhuis-architect, wiens vak het is de problemen bij de woninginrichting esthetisch  en praktisch op te lossen. Hij werkte zijn ideeën uit voor smalle en ruime beurzen, voor kleinbehuisden en ruimwonenden. Ook u kunt met plezier w o n e n dank zij....

dit tweede deeltje in de Maraboe Flash reeks dus. Tenminste, als we de achterflaptekst moeten geloven. Wervend is-ie zeker. Maar dat zijn alle teksten wel, die op de achterkant van een boek worden geschreven. Ook dit soort zakboekjes. Dit naslagwerkje over woninginrichting is heel wat laagdrempeliger dan de kloeke uitgave uit de Ik kan serie. De toon is even hoogdravend, maar hier wordt tenminste eerlijk vermeld, dat lang niet iedereen in het bezit is van een ruime villa.

De hoofdstuktitels alleen al, geven aan dat het boek door iedereen gebruikt kan worden. Als u de beschikking hebt over.... zo begint het eerste hoofdstuk, waarna de deeltitels als aanvulling hebben weinig geld, antieke en moderne meubelen, schilderijen en snuisterijen.

Als uw woning...  zo begint hoofdstuk 2, waarna gekozen kan worden voor te klein, te groot, ouderwets of donker is en ten slotte voor als de kamers te hoog zijn. Als u verlangt naar...  start hoofdstuk 3, waarna de lezer zich verder kan verdiepen in achtereenvolgens een betere opstelling, een levend interieur, of het maximum met het minimum.

Het is eigenlijk meer een overzicht van vragen, waar de lezer een antwoord op zou willen hebben. Dat maakt dit tot een helder en overzichtelijk boekwerkje, dat de eerste bladzijde al meteen letterlijk met de deur in huis valt: Laten wij beginnen bij het begin: wat is hét probleem? Het is de noodzakelijke vraag, aldus de redactie van Flash. De tweede vraag die gesteld wordt: bent u op de hoogte? Ook daar komt een antwoord op. Dan volgt het derde deel: De grote problemen, die weer worden onderverdeeld in ruimte, paneel, meubel, vloer, licht, gordijnen, muur, behang, enzovoorts.

Het vijfde deel is: een idee voor elke ruimte. Ontspannen, slapen, werken, wassen. En tot slot: een paar sleutelwoorden, die verklaard worden. Esthetisch is er een. Functioneel ook. Modern. Traditioneel. Stijl en zone. Om te eindigen met een lijstje functionele afmetingen en ruimte om de Bereikbaarheid van leveranciers in te noteren.

Handig boekje, waar je ook zestig jaar na dato nog best wat uit kunt halen. Met veel tekeningen, die het verhaal nog duidelijker maken. Want het is al heel aansprekend geschreven, klaar voor gebruik.
Het moet veel verkocht zijn, denk ik zo. Al was het alleen maar, omdat de vertaling is verzorgd door de hoofdredactrice van 'De vrouw en haar huis'... een boekje voor vrouwen moet dit dus zijn geweest.

'Ik richt mijn huis in' verscheen oorspronkelijk bij uitgeverij Gérard & Co, te Verviers, onder de titel: Je décore ma maison'