18 juli 2013

Puck reikt naar de maan

Puck werkt bij rubberfabriek Patria, in Den Haag. Het is er saai en het gebouw is oud. Puck, die secretaresse is, zou willen dat er iets bijzonders gebeurde. En wordt op haar wenken bediend. De secretaresse van de beide directeuren, vader en zoon Verhaar, is ziek geworden. Net nu er een zakenreis naar Londen op het programma staat. Dan moet Puck maar mee, op het allerlaatste moment. Roef, roef , kantoorvoorraad en typemachine mee, in een taxi van de zaak naar huis, gauw spullen inpakken, vlug naar Hoek van Holland, waar de taxi nog een lekke band krijgt en razendsnel de boot op. Daar treft ze haar beide directeuren. De vader een gemoedelijke gezellige oude heer, de zoon een onsympathiek individu, goed in tennis, maar ongenaakbaar. En eigenlijk weet je het dan al.

Eerst ontstaat er vriendschap op de boot, waar Puck ook kennismaakt met ene Jules Limette, die - hoe toevallig - werkzaam blijkt bij een van de Engelse rubberfirma's waar Puck met haar directeuren naar toe gaat. En dan wordt je als lezer even op het verkeerde been gezet. Wie zal het worden? Jules of de jonge directeur, Max Verhaar? Puck moet hard werken en wordt gewantrouwd, aangezien ze zo maar is meegekomen en niet de 'echte' secretaresse is. Maar ze is accuraat, heeft haar 'vijfjarige met glans doorlopen' en volgt Engelse handelscorrespondentie, waar ze binnenkort examen voor moet doen. 

In het hotel schuift de jonge directeur haar een paar Engelse ponden toe, om haar onkosten mee te voldoen. Puck gaat er mee op pad en sluit prompt vriendschap met een meisje wat ze in de stad tegenkomt. Ze mag er zelfs komen logeren in het weekend. En Max Verhaar, die eigenlijk met de trein naar Brighton wilde gaan, weet Puck te overhalen, mee te gaan. Incognito, als een vriend, niet als haar baas.  Dan volgt een weinig relevant verhaal over een feest en een avontuur in de Engelse buitenlucht, een optreden met zang en gitaar van Puck en Max en vervolgens de terugtocht naar Nederland.

Waar alles al snel weer is zoals het was. Of toch niet? Want Puck heeft niet alleen vriendschap gesloten met May, ze is in dat ene weekend ook nog eens verliefd geworden op Max. Het levert haar een onduidelijke ruzie met haar ouders op, die verder nergens in het verhaal een rol spelen. En dan blijkt zijn secretaresse toch zieker dan gedacht, zodat Puck nog wat langer voor de jonge directeur moet werken. Iets, wat haar niet makkelijk afgaat. Ze besluit te solliciteren naar een andere baan en komt terecht bij de PTT, waar - alweer heel toevallig - de man van een oud collegaatje van Patria blijkt te werken. Er volgt nog een onduidelijke vriendschap met Han, een jonge mannelijke collega. Misschien wel alweer bedoeld om je als lezer op het verkeerde been te zetten.

Lang werkt Puck niet bij de PTT, een paar weken maar. Dan zoekt de oude meneer Verhaar haar op en vertelt, dat hij uit het bedrijf is gestapt en met pensioen gaat. Hij emigreert naar Zuid Frankrijk, waar hij een secretaresse / chauffeuse / typiste / gezelschapsdame voor zoekt en dat mag opnieuw Puck zijn. Want hij heeft vele secretaresses gezien, zoals Puck waren ze nooit. Waarmee een flink aantal pagina's zonnige zuiden gevuld kunnen worden. Na Londen, een promotie en een andere baan ook nog een baan in Frankrijk. Het kan niet op. Het eindigt met een bezoek van Max, die ze van het vliegveld moet gaan halen. En zijn aanzoek aan haar. Wat er precies met Jules en Han verder is gebeurd, wordt niet duidelijk. Ja, Puck wilde de maan, als het om de liefde gaat. En die heeft ze gekregen. In de vorm van haar voor haar ouders zo onbereikbare directeur.

Ook dit is wel een beetje veel verhaal voor één deel. Als ik Hella Jansonius was geweest, had ik dit over twee of drie delen uitgesmeerd. Hoe Puck bij Patria kwam, de reis naar Londen en ten slotte die naar Frankrijk.

06 juli 2013

Moderne dansen voor iedereen

Hij was zelf een professioneel stijldanser. Later ging hij er les in geven en begon hij zijn eigen orkest. Dat hij er ook boeken over heeft geschreven, heb ik lang niet geweten. Toen ik er een tegenkwam in de Hobby-serie, vertaald en wel, heb ik het dan ook meteen gekocht.

Victor Silvester, dus. Ik bezit ook een paar stijldansplaten. Eén er van begint met aftellen. Daar hoor je hem zeggen: slow, slow, quick-quick slow, en dan begint de muziek. Tadie, diedie, diediediedie... zoiets moet je horen, dat kun je niet opschrijven. Ik heb een paar platen uit de jaren zestig en zeventig, maar de muziek is waarschijnlijk veel ouder. Misschien nog wel van voor de oorlog.

Dit boek zal uit de jaren vijftig zijn. Het is één van de eerste uitgaven in de Hobby serie, want op de keerzijde van de titelpagina staat: In de Hobby-serie verschijnen verder:, waarna er een bescheiden lijstje volgt. Dat betekent dus, dat ze nog niet zijn verschenen, maar zullen verschijnen. Op diezelfde pagina een biootje van de auteur, gevolgd door onvervalste reclame: VICTOR SILVESTER Winnaar van het Wereldkampioenschap Dansen, Voorzitter van de  'Imperial Society of Teachers of Dancing Incorporated', Leider van het Victor Silvester Ballroom Orchestra, treedt regelmatig op voor de Britse Radio-omroep (B.B.C.) speelt uitsluitend op Columbia grammofoonplaten.

Geweldig. En dan moet het boek dus nog beginnen. Het bestaat uit twee delen en eindigt met Het boek eindigt met opnieuw reclame. Een keuze uit het platenrepertoire van Victor Silvester. Deel I, Hoofdzakelijk voor beginners, bevat een algemene instructie over de lichaamsdansen, de benamingen die gebruikt worden om de richting in de zaal aan te geven en de wijze hoe de schematische voorstellingen te lezen. Ten slotte volgt de uitleg van de eerste, meest eenvoudige dans: de Engelse Wals. Ik heb zelf jaren op dansles gezeten en was van huis uit al voorzien van een goed muzikaal gehoor, maar ik weet nog goed, dat er genoeg leerlingen waren, die deze dans al moeilijk genoeg vonden, om datzelfde ritme.

In het tweede deel, Voor diegenen, die niet langer beginners zijn, volgt de Meer gevorderde techniek. En daarna opnieuw de Engelse wals, gevolgd door de Slow foxtrot, Quick step, Tango, Rumba, Mambo, Samba, Weense wals en Rock and roll. Er tussen in zit nog een hoofdstuk Dansen op 'slow' en 'quick' ritme. Want stijldansplaten geven over het algemeen wel het juiste ritme aan, wie wil dansen op populaire muziek, zal zijn passen meestal wat moeten versnellen, of soms vertragen om in het ritme te kunnen blijven. Deze dingen weet ik, doordat ik jaren les heb gehad. En geoefend heb. Een goede partner heb gehad en dito dansleraar.

Ik heb er een levenslange voorkeur voor stijldansmuziek aan over gehouden. Niet de Engelse, maar de Duitse. Max Greger, de frivole saxofonist / orkestleider en Hugo Strasser, de klarinettist / orkestleider, die het 'im strikten Tanzrhythmus' hield. Of beide mannen boeken over stijldansen hebben geschreven, geloof ik niet. En Victor Silvester had het misschien ook beter niet kunnen doen. Want stijldansen is leuk, heel leuk, nog steeds. Maar het is wel iets dat je leert door het te doen, door te kijken en te luisteren. Niet door er een boekje met schematische voorstellingen over te lezen.

Zelf kreeg ik ruim dertig jaar na dit boekje pas dansles. Toen was de onderverdeling gemaakt in Standaard Dansen en Latijns Amerikaanse Dansen. Dat was allebei modern. In de Standaard Dansen zaten Quick Step, Engelse Wals, Tango en Slow Foxtrot. Een Weense wals hoorde er ook bij, maar die leerde je van elkaar, niet van de leraar. Tot de Latijns Amerikaanse Dansen behoorden, naast Rumba en Samba, ook Chachacha, Paso Doble en Jive. Dat laatste was dan weer een gematigde variant van Rock and Roll. Rock and Roll was een aparte cursus. Net als Mambo, die samen met Merengue en Salsa werd aangeboden. En dan was er nog een cursus oude dansen, waar je de Veleta kon leren en de Polka.

Over dat alles gaat dit boek niet. Ook niet over dansles, of over 'afdansen' voor een diploma, waarmee je een niveau hoger uit kwam. Brons, Zilver, Zilverster, Goud, Goudster en Topklasse. Over dat alles heb ik een ander boek. Dat bevat veel plaatjes en geen enkel schema. Dat is voor de liefhebber van stijldansen. Uitgegeven door een  Nederlandse stijldans-organisatie. Daarover een andere keer meer.

Moderne dansen voor iedereen verscheen oorspronkelijk onder de titel: Modern Ballroom dancing.